Date: 2008-2012-2016-2020
Location: Olympic Judo Halls
Judo < 100kg & >100kg
Mijn kinderen zijn tieners geworden en ik lees ze niet meer voor uit de werken van Hans Christian Andersen. En in de Efteling lopen we gewoon langs het Sprookjesbos.
Maar ik blijf, tegen beter weten in, toch in één sprookje geloven.
Henk Grol en Olympisch Goud.
Ik zag Henk deze week twee keer schitteren. Afgelopen maandag bij De Wereld Draait Door. Een euforische Grol straalde van oor tot oor en van voet tot kale kruin. Winst op het Wimbledon van de judowereld, de Grand Slam van Parijs. Kippenvel kreeg ik bij de herhaalde beelden uit Frankrijk. En ik niet alleen. Kippenvel heeft ook de oude krijger weer in zijn greep. Grol heeft een belangrijke zomerdatum weer genoteerd. De zwarte doorhalingen zijn met typex weggehaald. 31 juli 2020. Noteert u ook maar. Het sprookje van Grol. De enige waardige opvolger van Anton Geesink. Winnen in het walhalla van Judo, in dezelfde hal waar Geesink in 1964 één van de grootste Nederlandse sportprestaties ooit leverde. Olympisch Goud.
De koorts is dus terug. We zagen het in de ogen van Grol en ook in die van Matthijs van Nieuwkerk. Goudkoorts. Een koorts waaraan hij ten onder ging. In Rio. Na zijn laatste Olympische verloren wedstrijd knakte hij. “Het is gewoon klaar” Het lichaam op. Mentaal geknakt. “Ik Judo niet in Tokyo. De droom die ik had is weg”. Geen Olympisch goud. Klaar.
Wat is dat toch met die Olympische Spelen. Er is voor vele sporters simpelweg niets groters. Succesvolle atleten willen vaak alle gewonnen bekers inwisselen voor één Olympische gouden medaille. Vraag Erben Wennemars of de Engelse shorttrackster Elise Christie. Alles gewonnen, Nationaal, Europees en Wereldkampioen. Maar nooit die éne gouden Olympische plak. Alle andere kampioenschappen (nationaal, Europees of wereld) vinden vaak elk jaar plaats. De atleet kan zich bij een gemiste kans weer snel revancheren. Maar na een mislukte Spelen houdt deze zelfde atleet 4 jaar frustratie óf motivatie. Vaak beide. Revanche. Nú gaat het lukken. Maar ook: Ik heb nog maar één kans. En bij het judo vindt die éne kans ook nog plaats op één dag. Eén dag waar alles goed moet zijn. Eén dag waar je 4 jaar of in het geval van Henk Grol al je hele leven op wacht. Eén dag.
Grol’s eerste éne dag vond plaats op 14 augustus 2008 in Beijing. Hij won een medaille maar het was een bronzen. Het was duidelijk dat hij de gouden versie in zijn enthousiasme letterlijk op de grond had gegooid. Grols’doel was om de halve finale ook via Ippon te winnen. Zijn geliefde liften zou ook nu lukken. Maar zijn aanval werd overgenomen en Grol belandde op zijn eigen rug. Woedend was Henk. Zo sterk. De sterkste van allemaal. En toch geen goud. Hij moest zich 4 jaar verbijten. Maar zonder échte zorg. Immers, hij was nog jong en er kwamen nog genoeg kansen.
2 augustus 2012. Londen. Weer die éne dag. Maar het ging opnieuw mis. Nu zelfs in de kwartfinale. Grol blokkeerde volledig tegen de lager ingeschatte Dimitri Peters. Ik zat dichtbij de mat en het vloeken en tieren deed pijn. Hij had namelijk al 6x van Peters gewonnen. Alleen deze cruciale wedstrijd niet. Grol herpakte zich, mede dankzij zijn coach Arens en veroverde zijn tweede brons na oa winst tegen de latere wereldkampioen Lukas Krpalek. Er volgde een enorme ontlading. Zie je wel. Hij was de sterkste. Maar wel weer de sterkste zonder goud.
De koorts hield bij Grol aan. Nog 4 jaar. Tot 12 augustus 2016. Rio de Janeiro. Zijn laatste Spelen. Nog één keer die éne dag. Nu wel? Toch niet.. Zijn interview na afloop was van een verslagen man. Weer verloren maar nu zelfs geen brons en al helemaal niet meer de sterkste. Nog geen berusting maar alleen diepe, diepe teleurstelling. De koorts had zijn lichaam tot een lichamelijk en geestelijk wrak gemaakt. Einde carrière.
Grol was daarmee voor het eerst in zijn leven koortsvrij. Hij werd ondernemer en nam een sportschool over. Hij trainde nog wel maar meer om zijn overgang van professionele judoka naar ondernemer zacht te laten landen. Nog een paar maanden trainen. Maar die paar maanden werden een jaar. En ach. Dat trainen was toch wel lekker. En goed te combineren met zijn sportschool. Eén jaar werd twee en zelfs drie. Tussenjaren waarin de Spelen naar de achtergrond waren verdreven. Maar een afscheid? Afscheid nam hij wel van zijn eeuwige gevecht tegen de grenzen van zijn gewicht. Onder de 100 kg was hij al zijn hele leven. Met pijn en moeite. Het besluit om nog even door te judoën moest hand in hand gaan met het veranderen van gewichtsklasse. De (zware jongens) klasse, >100kg, werd zijn nieuwe terrein.
En toen werd het trainen weer TRAINEN.
En het lichaam ging met ups en downs weer functioneren. Henk voelde zelfs weer wat koorts opkomen. Zou hij het nog één keer aandurven? Hij zou 34 zijn in juli 2020. Hij ging in ieder geval een keer judoën daar in Japan. Een geïnspireerde Grol won plots in 2018 het zwaar bezette Grand Slam van Osaka. Grol voelde aan zijn hoofd. De koorts was weer een paar graden gestegen. Koorts die na de fabuleuze winst van de Grand Slam Parijs van 9 februari jl. niet meer onder controle te krijgen is. Op naar die onverwachte laatste éne dag. 31 juli 2020.
Of het Grol gaat lukken weet ik niet. Ik weet wel dat ik al maanden een kaartje heb voor de Judo finales van de zwaarste mannen. Ik geloof namelijk in sprookjes. Maar alleen als Henk Grol erin voorkomt!
